Zła, nie wiedziała co począć. Jeśli wyjmie następny sztylet to i tak go prędzej czy później zabiorą, a i tak żadnego z nich już nie zabiję bo zwierzaki zaczęły robić uniki. W końcu wpadła na pomysł. Wyjęła z torby flakonik z czerwonym płynem. Zawahała się czy jego użyć. Gdy to zrobi narazi swoje życie. Ale już nie zależało jej na życiu, nie widziała sensu dalszego istnienia (znowu naszła ją fala pesymizmu, czuła się zagubiona bez celu, drogi swojej egzystencji). A zawsze była ciekawa jak to działa. Szybkim ruchem ręki otworzyła flakonik. Z niego wydobył się purpurowy dym. A był tak odurzający, że oczy jej zaczęły łzawić. Miała nadzieję, że tym zatruję owe "futrzane gadziny" i szybko padną.

Zauważyła, że stworki nie wyrządzają jej zbyt dużej krzywdy. Widząc małego zakochanego w sztylecie potworka wybuchła śmiechem. Wyglądało to komicznie, jak on się przytulał do broni. Odsunęła się od Vingi, zaraz gdy poczuła zapach eliksiru. Był bardzo odurzający. Odeszła jak najdalej mogła by nie poddać się działaniu specyfiku.

Dara widząc ponownie czerwoną błyskawicę rozpruwającą niebo. Podbiegła do Vingi i wyszarpnęła jej z ręki fiolkę. Szybko ją zatkała. Nie wiedziała co w niej się znajduje ale coś podpowiadało jej że nic dobrego.
Gdy trzymała fiolkę poczuła niemiłe mrowienie w palcach. Znała to uczucie, tylko skąd? Może uzdrowiciel, który ją doszkalał miał takie coś? Nie miała bladego pojęcia.

Stworki nadal siedziały zarówno na Vindze jak i Darze, ale nie gryzły ani nie drapały. Trącały je tylko główkami i ogonami jakby chciały zmusić do reakcji na ich zaczepki. Piszczały przy tym i trzepotały skrzydełkami. Tak właściwie to chyba były nielotami więc dziwnym był fakt, że miały skrzydła skoro i tak nie mogły się unieść.
Błyskawice nagle ustały, a niebo znów się rozjaśniło blaskiem słońca. Co jak co, ale chyba jakiś bóg lub bogini naprawdę nie był lub była zadowolona z taranowania stworzonek jako calu ataku.
Ten który siedział pod krzakiem i tulił się do sztyletu Vingi cicho popiskiwał jakby wyznając miłość.

Patrzyła na zwierzęta, więc nie widziała jak Dara na nią patrzy. Przyglądała się im z coraz większym zainteresowaniem. Zastanawiało ją to dlaczego one nie mogą latać. Więc po co im skrzydła? Zrozumiała, że tym mordowaniem tych stworków rozgniewała bogów. Zlękła się. Stary drow zawsze ją pouczał, że nie ma z nimi zadzierać. Teraz się zmieni już nie będzie atakować i zabijać wszystkiego co się rusza. Zerknęła na Dare.
-Możesz mi to oddać? Schowam to w bezpiecznym miejscu...